Een flesje zuur en twee verwoeste levens

Als ze de trap af komt in haar ouderlijke huis, is mijn eerste reactie schok. Van het prachtige meisje dat ooit een finaleplaats in Miss Italia veroverde en modellenwerk deed, is niet veel meer over. Haar gezicht gaat schuil achter een vleeskleurig masker, alleen haar mond, haar, gehavende, neus en rechteroog zijn zichtbaar. Het linker wordt afgedekt door een wit ooglapje. ‘Gessica’, ze geeft me een tengere hand. Vier maanden geleden spoot haar ex een flesje zuur leeg in haar gezicht.

‘Ik stapte uit de auto en zag ineens een man oprijzen vanachter de achterklep. Ik voelde het plastic van het flesje op mijn huid drukken. Daarna alleen nog mijn huid die brandde. Ik wist gelijk wat er aan de hand was.’ Eén bruin oog kijkt me indringend aan. We zitten aan de keukentafel in haar ouderlijk huis, aan tafel zitten ook Gessica’s moeder en manager, maar die lijken niet te bestaan. Aan die tafel zitten alleen Gessica en ik en in het midden hangt Het Verhaal. Ik luister naar Het Verhaal en probeer te begrijpen hoe iemand tot zo’n daad komt. Het lukt niet. ‘In de maanden ervoor was ik bang dat hij mij dit zou aandoen, ik had al bij het dolfinarium waar ik werk, en waar ze zuren gebruiken om de filters schoon te maken, geïnformeerd naar verschillende zuren en wat te doen in geval van een aanval. Maar ik dacht dat hij wat gekalmeerd was, maar niet dus.’

Er volgt een verhaal van acht maanden stalking nadat Gessica de relatie met haar ex na drie jaar verbrak. Hij controleert al haar bewegingen, hij wacht haar elke dag buiten het dolfinarium op,  stuurt haar berichtjes als ze twee minuten later dan gebruikelijk naar buiten komt en slaat zelfs een keer haar collega in elkaar omdat hij denkt dat hij haar nieuwe vriendje is. De aangiftes die zij en haar collega’s doen mogen niet baten, Eddy blijft op vrije voeten. ‘Toen we samen waren heeft hij me nooit met een vinger aangeraakt, maar toen we uit elkaar gingen werd hij gek.’ Zo gek dat hij dus in staat bleek zijn ex voor het leven te verminken. ‘Ik zou graag willen dat hij mij zag, dat hij zou zien wat hij heeft aangericht. Maar hij is een lafaard, dat durft hij niet.’

Na die fatale avond in januari brengt Gessica ruim twee maanden door in een steriele ziekenhuiskamer. ‘Bezoekers konden mij alleen zien via een ruit en met me praten via een intercom. Mijn moeder mocht weleens de kamer in maar dan moest ze steriele ziekenhuis kleding aan. Ik heb er ook twee maanden gevangenis op zitten,’ lacht ze cynisch.

Haar ex zit inmiddels in afwachting van zijn rechtszaak in voorarrest en Gessica zit thuis, ze mag niet in de zon en het is de vraag of haar huid ooit weer het chloorwater in het dolfinarium aankan. ‘Met zijn stomme actie heeft hij mijn leven en het zijne verwoest. Al zal mijn gezicht misschien hersteld kunnen worden, dan nog zal ik de emotionele littekens voor de rest van mijn leven bij me dragen. Nooit meer zal ik zonder angst van de parkeerplaats naar mijn huis kunnen lopen.’

Elk half uur moet Gessica haar ogen druppelen, met het rechter ziet ze inmiddels weer redelijk maar het linker blijft problematisch, en meerdere keren per dag moet ze haar huid insmeren met hydraterende crèmes en voorlopig zal ze het ‘skimasker’ moeten blijven dragen. ‘De eerste acht maanden tot een jaar kan ik niet onder het mes voor herstellende operaties, eerst moet mijn huid tot rust komen. En wanneer dat is kunnen de artsen niet zeggen.’ Ondanks dat Gessica modellen werk deed en zangeres is maakt ze zich niet zo druk om het verlies van haar uiterlijke schoonheid. ‘Ik was altijd al een beetje een jongensachtig meisje, ik was me natuurlijk bewust van mijn uiterlijk, maar het was niet het belangrijkste voor mij. De avond dat het gebeurde heb ik gebeden dat mijn ogen gespaard zouden worden, dat is gebeurd en daar ben ik al heel blij mee.’

Ik kijk haar ongelovig aan, maar in dat ene bruine oog zie ik zoveel overtuiging en kracht, dat ik haar geloof. Hier zit een bijzonder mens.